Skwer im. Władysława hr. Zamoyskiego
O placyku, który znajduje się u zbiegu ulic Poznańskiej i Poprzecznej wiemy niewiele.
W dawnych czasach plac ten był „początkiem miasta” gdyż znajdował się zaraz za Bramą Poznańską, którą możemy podziwiać na panoramie z końca XVIII wieku (numer 4).
Więcej na temat Bramy Poznańskiej i Bnińskiej w osobnym artykule.
Na „Genezie rozplanowania miasta” z 1794 roku widzimy, że przed rozwidleniem ulic (dzisiejsza Poznańska i Poprzeczna) już wówczas znajdował się niewielki placyk. Miał nieco odmienny kształt niż ten, który znamy dzisiaj.
Kolejną informację na temat „Skweru” znalazłem w Regulaminie Targów Wielkich (Jarmarków) dla Kórnika z 1930 roku. Wynika z niego, że było tam targowisko, na którym sprzedawano świnie, kozy i owce.
Jest również niesamowite zdjęcie wykonane z okazji jakiejś uroczystości, być może z przygotowań do Procesji Bożego Ciała w 1937 roku. Fotografia została wykonana z okna pierwszego piętra domu Państwa Starostów na ulicy Poznańskiej.
Poniżej porównanie dla łatwiejszej orientacji.
Na kolejnym zdjęciu z 1961 roku przyszły Skwer im. Władysława hrabiego Zamoyskiego przybiera już swój ostateczny kształt, który przetrwał do dziś.
Następnie przenosimy się do 2011 roku, kiedy to samochód Google Maps po raz pierwszy przejechał ulicami Kórnika. Skwer jest już gęsto zazieleniony – rosną na nim drzewa, pojawiła się również alejka z ławkami.
W październiku 2014 roku, z inicjatywy Społecznego Komitetu, na placu stanął pomnik Władysława hrabiego Zamoyskiego, a samo miejsce oficjalnie przyjęło nazwę „Skwer im. Władysława hr. Zamoyskiego”
Więcej na temat inicjatywy oraz budowy Pomnika w osobnym wpisie.
„Skwer im. Władysława hr. Zamoyskiego, tak jak przed laty witał przyjezdnych wjeżdżających do miasta, dziś nadal pełni symboliczną funkcję, przypominając o historycznym wstępie do Kórnika. Teraz stoi tu hrabia Zamoyski – ostatni właściciel tego miasta. Skwer ten stał się przestrzenią łączącą przeszłość z teraźniejszością, oddając hołd osobie, która odcisnęła niezatarte piętno na lokalnej historii. Spacerując po nim, możemy poczuć ducha dawnego Kórnika i z dumą pielęgnować jego dziedzictwo.
